कितने गुज़र गए ज़माने यूँ ज़ख्म खाने में,
बडा वक़्त लगाते हो यार मरहम लगाने में.
दासबर्दार तेरे इश्क़ में आशनाई गवा बैठे,
बावर्णा दिल-खवा अपने भी थे ज़माने में.
जो क़ल्ब परोसता है ग़ज़लों में बेदिली से मुसाहिब,
मुझे भी तोह सुना कोनसा ग़म है तेरे अफ़साने में.
मेरा ग़म कौन जाने मैं पौधा ही जानू हिज्र-ए-गुल,
बीस दिन लगते है अशर कली को फूल बनाने में…
ਹਰ ਇੱਕ ਖ਼ੁਆਬ ਪੁਰਾ ਨੀ ਹੁੰਦਾ
ਕੁਝ ਖ਼ੁਆਬ ਅਧੂਰੇ ਰਹਿ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਆਸ਼ਾ ਦਿਲ ਦੀ
ਓਹ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਏਹ ਕਹਿਕੇ ਚਲੇਂ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਐਹ ਸ਼ਾਇਰੀ ਨੂੰ ਮੈਂ ਪਿਆਰ ਦੀ ਕਹਾਂ
ਜਾ ਫੇਰ ਧੋਖੇ ਦੀਆਂ ਨਿਸ਼ਾਨੀਆਂ ਕਹਾਂ
ਐਹ ਹਰ ਇੱਕ ਸ਼ਬਦ ਦਿਲ ਦੇ ਆ ਮੇਰੇ
ਜੋਂ ਅਖਾਂ ਚ ਹੰਜੂ ਰੱਖ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਮੈਂ ਕਹਾਂ
ਗਾਬਾ ਬੇਸ਼ੁਮਾਰ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਵੀ ਛੱਡ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਆਸ਼ਾ ਦਿਲ ਦੀ
ਓਹ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਏਹ ਕਹਿਕੇ ਚਲੇਂ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਹਰ ਇੱਕ ਸ਼ਬਦ ਚ ਦਰਦਾ ਨੂੰ ਜ਼ਾਹਿਰ ਕਰਦੇਂ
ਤੂੰ ਵਧਿਆ ਹਾਲੇ ਤੱਕ ਲਿਖ ਪਾਉਂਦਾ ਨੀ
ਪਿਆਰ ਦੀ ਕਰਕੇ ਨੁਮਾਇਸ਼ ਲਿਖਦਾ ਐਂ ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਦੀ ਸ਼ਾਇਰੀ
ਤੂੰ ਲਗਦਾ ਦਿਲਾਂ ਓਹਨੂੰ ਦਿਲ ਤੋਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਨੀ
ਜੋਂ ਵਸਦੇ ਦਿਲ ਚ ਓਹ ਕਢ ਕਮੀਂ ਦਿਲ ਦੀ ਛੱਡ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਆਸ਼ਾ ਦਿਲ ਦੀ
ਓਹ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਏਹ ਕਹਿਕੇ ਚਲੇਂ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
—ਗੁਰੂ ਗਾਬਾ
बेखौफ दिल लेकर,
बेपर्दा घूमने का शौंक रखते हैं,
उन्हे इश्क़ की क्या ज़रूरत,
जो सूरत खूबसूरत रखते हैं...
